ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΑΥΑΓΟΣΩΣΤΙΚΗΣ

Το να σώσεις έναν συνάνθρωπο που πνίγεται δεν είναι καθόλου μιά απλή υπόθεσις,αλλά ένας απο τους μεγαλύτερους άθλους που δύναται να πραγματοποιήσει κάποιος κολυμβητής διότι δεν πρόκειται μόνον για τις φυσικές ικανότητες του αλλά και γνώσεις ψυχολογίας που χρειάζεται να έχει,όσο αφορά την θέση και κατάσταση που περιέρχεται ο πνιγόμενος, κατάστασις άκρως επικίνδυνη για όποιον βρεθεί εκεί.Δεν συμπεριλαμβάνεται εδω η οργανωμένη διάσωσις εκ των οποίων αυτές χρησιμοποιούν και ακολουθούν συγκεκριμέναι διαδικασίαι αναλόγως των μέσων και διασωστών που χρησιμοπούνται αλλά η τυχαία και συμπτωματική που μπορεί να τύχει σε κάποιον.Όταν λοιπόν κολυμπήσουμε για να βγάλουμε στην ακτή κάποιον που πνίγεται θα πρέπει αφού φθάσουμε και πλησιάσουμε αρκετά κοντά του να εξετάσουμε την ψυχολογική του κατάσταση εάν ούτος έχει περιέλθει σε κατάσταση πανικού και απώλειας ψυχραιμίας η προσέγγιση και η χείρα βοηθείας είναι τελείως διαφορετική από όταν αυτά τα διατηρεί, στην πρώτη περίπτωση απαιτείται να αναισθητοποιήσουμαι αυτόν με κτήπημα στην κεφαλή κι αφού απωλέσει εντελώς τας αισθήσεις του τον βγάζουμε στην ακτή,διότι σε αντίθετη περίτωση εάν τον ακουμπήσουμε πανικόβλητο θα παρασύρει κι εμάς στο βυθό,βέβαια εάν διατηρεί τας αισθήσεις του και την ψυχραιμία του συνεργαζόμαστε τελείως διαφορετικά και του τέίνουμε την χείρα η τον ώμο μας να πιαστεί.Το (αυτός που πνίγεται πιάνεται απο τα μαλιά του) δείχνει κι αποκαλύπτει την ξεχωριστή και μοναδική άσχημη κατάσταση που περιέρχεται κάθε άνθρωπος εαν του επισυμβεί αυτό,να σημειωθεί πως το μοναδικό όν που στερήται αυτών των ικανοτήτων της πλεύσεως και διατηρήσεως στην επιφάνεια των υδάτων είναι ο άνθρωπος.